Een van de eerste computer spelletjes die ik ooit speelde was Prince of Persia. Dat was een spel op diskette wat we speelden op een 386 of een Pentium 200. Ik durf niet met zekerheid te zeggen welke van de 2 maar het was, in elk geval een DOS spel. En die computer stond bij ons thuis dus het was afwisselen tussen mezelf, mijn oudere zus en 2 jongere broers.

Een oude computer heb ik hier niet meer maar ik weet wel dat het spel ook uitgekomen is op mac en zelfs op de gameboy. Een oude mac heb ik hier ook niet. Maar een gameboy heb ik wel dus ik was al snel op zoek naar dit spel.

Dat bleek nog een lastige zoektocht. Ik vermoed dat het spel nooit op de japanse markt gekomen is (zoals de meeste Nintendo spellen) en daarom minder gemakkelijk te vinden is. Nu en dan kwam er een exemplaar op eBay voorbij met een veel te hoge vraagprijs. Het enige wat alle zoekertjes gemeen hadden waren de foto’s van een ranzige cartridge.

Uiteindelijk toch eentje gevonden onder de 10 EUR dus kon ik eindelijk het spel terug spelen. En wat me vooral opviel is hoe moeilijk dit is. Vooral het zwaardvechten dan. Ik herinner me van op de computer niet dat het vechten zo moeilijk was dus dat zou specifiek voor de gameboy controls kunnen zijn. Wel doorheen messen springen en het timen van sprongen is wat ik me herinner als moeilijk. En daar ben ik nog niet eens toe gekomen.

Ik zit voorlopig nog maar net voorbij het eerste level. De manier van savegames ophalen is ook wel bijzonder uitgewerkt op dit platform. Als je een level uitgespeeld hebt krijg je op het scherm een lange code te zien. Door die code dan in het startscherm op te geven kun je een game opnieuw in de juiste level starten.