Dit was mijn allereerste auto, en in zekere zin ook de laatste. Ik werkte pas en had deze tweedehands gekocht van een ouder koppel die er duidelijk een caravan mee getrokken had. Vandaar de zwaardere motor (1.9 JTD) en de trekhaak.

Als ik het mij goed herinner heb ik er toen 4.500 EUR voor betaald. Deze auto’s worden (werden?) in ons land vooral verkocht als goedkoop alternatief voor de kleinere gezinswagen als de Volkswagen Golf. Vanaf 9.000 EUR kon je deze al nieuw kopen. De versie die ik overnam was wel de “luxe” versie. Al moet je “luxe” dan zeker niet willen vergelijken met wat duurdere merken aanbieden.

Tegenwoordig denk ik dat Japanse merken als Toyota en Mazda die plaats deels ingenomen hebben. En dan zijn er nog de budget varianten van die merken zelf als Skoda en Dacia. In Italië zie je deze nog wel veel, ik denk vooral omdat het handige compacte auto’s zijn ideaal voor de kleine bergdorpjes daar. De nog kleinere Panda zie je er ook veel, in 4×4 uitvoering zelfs.

Ik gebruikte deze auto eigenlijk niet echt veel omdat ik toen in de stad woonde en dat op fietsafstand van mijn werk en de school van de dochter. Ik woon heel graag op het platteland maar waar we nu wonen maar dan ben je natuurlijk wel veel meer tijd kwijt op verplaatsing van en naar het werk. Toen gebruikte ik deze auto enkel voor boodschappen (koffer) en bezoek aan familie. Maar dat kon ook anders.

Dus was ik na een goed jaar in gebruik al volop aan het rekenen hoeveel dit nu eigenlijk per maand kost. Bleek dat ik met alle kosten in maar liefst 700 EUR per maand betaalde. Dat is inclusief de aankoopprijs (over 4 jaar), inschrijving, jaarlijkse wegentaks, de verzekering (duur voor jongeren), brandstof, onderhoud en slijtagedelen.

Dus de auto moest weg. De dag dat ik dat beslist had moest ik ‘s avonds nog weg een optreden gaan fotograferen. Camera en lichtsterke lens dus in de tas en op de passagiersstoel mee. Het was al vrij laat dus donker en lichte regen. Waar ik niet op gerekend had was dat ik onderweg naar dat optreden een ongeval zou hebben.

De kleine auto slipte in een bocht van een klaverblad waar twee snelwegen (E40 en E17) samenkomen. Ik herinner me vooral hoe snel het allemaal ging. Als ik probeerde tegen te sturen botste de auto al op de zijkant tegen de betonnen afbakening langs de weg. Tijd om te remmen heb ik nooit gehad. Na het botsen voelde ik nog dat de auto een aantal keer over kop ging.

Totaal gedesoriënteerd, eens de auto tot stilstand was gekomen, ging ik op zoek naar mijn gordel. Eens deze los ben ik door een gebroken zijraam gekropen van het portier aan mijn kant. Toen pas had ik door dat de auto op zijn dak lag. Ik ben recht gestaan en zag de wielen in de lucht nog ronddraaien. De lichten stonden ook nog aan.

Maar ik besefte ook dat ik midden op een druk klaverblad van de snelweg stond dus ben zoveel mogelijk aan de kant gaan staan en beginnen zwaaien in de richting van het aankomende verkeer. Die hadden de auto gelukkig al snel zien liggen en kwamen naar me toe. Een fluo vestje of gevarendriehoek bovenhalen was geen optie.

Ik had het geluk dat de lichamelijke schade aan mezelf heel goed meeviel. Een gekneusde knie en een geschaafd hoofd. De eerste vrouw die mij tegemoet kwam keek verschrikt op toen ze bloed zag. Toen ik vroeg of het erg was beweerde ze lijkbleek dat het allemaal wel meeviel.

Uit een van de andere auto’s die meteen gestopt waren stapte een ambulancier (zo vertelde hij) die net gedaan had met zijn shift. Die is met mij aan de kant van de weg gaan zitten. Ik moest gaan zitten en uiteindelijk zelfs liggen en ik merkte dat ik net niet flauw gevallen ben. Achteraf gezien begrijp ik nu ook waarom hij continu met mij in gesprek was. Was hij er niet geweest dan was ik waarschijnlijk wel buiten bewustzijn geraakt.

De hulpdiensten, politie en takeldienst waren allemaal heel snel ter plaatste omdat de locatie vrij vlot bereikbaar was en vlak naast het ziekenhuis. De politie stelde me nog wat vragen terwijl ze me naar de ambulance brachten. De agent knikte toen ik zei dat ik niet sneller dan de toegelaten 70kmh reed. “Ja je zou het me anders waarschijnlijk niet meer kunnen vertellen”.

De man van de takelwagen zei nog dat er iets van olie op de weg lag, dat het vreemd is dat ik de enige ben die er over uitgegleden was. Nu ja er was gewoon niet veel volk meer op baan zo laat op de avond. De auto was geslipt, dwars op de weg komen te staan en vervolgens op de betonnen pijlers gereden. Door de specifieke vorm van die betonblokken opgeschept en er los overheen gevlogen om dan van de helling af te rollen.

De vrouw die mij eerst zag is me nog mijn fototas komen brengen waar m’n Nikon F80 in zat met de 50mm f1.8 lens. Deze was uit de auto geslingerd tijdens het rollen en vonden ze in de berm. Die ging zo dus mee naar het ziekenhuis. Achteraf heb ik gezien dat de er niets mis was met de camera. Deze heb ik nu nog altijd. In de loop der jaren is enkel het rubber verstorven wat niets met dat ongeluk te maken heeft.

Op de spoed werden alle wonden verzorgd en de nodige foto’s en scans gemaakt om zeker te zijn dat ik naar huis kon. Dat kon gelukkig wel. Een paar dagen met verband rond m’n hoofd gelopen. Het was eigenlijk vooral de eerstvolgende dag die heel pijnlijk was. Al mijn spieren waren stijf wat blijkbaar te maken heeft met de adrenaline die je lichaam aanmaakt om met de pijn om te gaan.

Ik ben een paar dagen thuis gebleven, al snel kwam er een factuur voor het verkeersbord wat ik in de crash meegenomen had. Dit was, achteraf gezien grappig, een waarschuwing voor slipgevaar. Verkeersborden blijken trouwens best wel duur te zijn. Ook van de takeldienst kreeg ik al snel bericht of ik de auto wou komen afhalen.

Daar aangekomen bleek natuurlijk al snel dat deze auto totaal stuk en onbruikbaar was. De airbags vervangen alleen al zou meer kosten dan de aankoopprijs. Daarvan waren trouwens enkel deze aan de passagierskant afgegaan. Dit omdat die kant als eerste de betonblokken had geraakt. De auto weg doen was bij deze dus geregeld. Al had ik dat wel anders voor ogen.

De bergingsdienst had de auto op hun terrein staan. Nu begrijp ik wel dat ze er snel bij moeten zijn om de weg vrij te maken en dat jij daar uiteindelijk ook voor moet betalen. Alleen maakten ze wel duidelijk misbruik van hun positie. Ik moest namelijk kiezen of ik ter plekke afstand zou doen van de auto of een extra factuur van 700 EUR zou betalen en de auto zelf zou weghalen diezelfde dag nog (of voor nog meer geld zou laten takelen). Ik heb toen maar getekend, ze gingen die factuur dan laten vallen…

Achteraf gezien had ik er waarschijnlijk meer uit gehaald had ik de auto zelf naar huis kunnen brengen (op een aanhangwagen dan). Daar dan eventueel wat te recupereren was demonteren en vervolgens het geheel naar de schroot brengen. Maar goed ik heb natuurlijk geen aanhangwagen en die zo meteen regelen had ik toen geen zin in. Dus uiteindelijk met tegenzin toch maar getekend.

En daarmee dit hoofdstuk afgesloten. Ik heb nadien verschillende andere auto’s gereden maar nooit meer zelf een auto gekocht. Telkens auto’s via lease en werkgever en zelfs toen die werkgever er van tussen ging zijn de auto’s die ik nog kocht natuurlijk ook niet op mijn eigen naam maar op naam van de firma aangekocht. Vandaar dat dit dus tegelijk mijn eerste en mijn laatste auto was.