Toen ik de FujiFilm GFX 50R digitale middenformaat camera in gebruik had wou ik vooral ook graag zien of zo’n extra grote sensor nu ook extra mooie beelden oplevert met weinig scherptediepte. In theorie krijg je namelijk minder scherptediepte en dus meer bokeh voor dezelfde afstand tot onderwerp en diafragma met een grotere sensor. 

Dus ik deed een vergelijkende test met mijn eigen FujiFilm X-T1 en deze GFX 50R. De X-T1 heeft een aps-c sensor. Fuji heeft dit wel heel slim aangepakt door een echte portret lens op de markt te zetten. In twee versies zelf, een met speciale bokeh features en een “standaard” versie. Dit zijn tegenhangers voor de bekende 85mm f1.4 (en f1.2) lenzen bij canon en nikon. Omgerekend naar aps-c kom je dan (ongeveer) uit op hun 56mm f1.2 lens.

Beide foto’s zijn gemaakt met de FujiFilm X-T1 + XF 56mm f1.2

En nu moet ik eerlijk bekennen dat dit eigenlijk al geen zo’n eerlijke strijd meer is. Op de GFX had ik namelijk maar 1 lens, de standaard 63mm f2.8 lens. De op 1 na beste optie voor bokeh portretten. De meeste andere lenzen zijn of ook f2.8 of zelfs f4. Maar ze hebben ook voor hun GFX systeem een echt bokeh monster. Namelijk de 110mm f2 lens. Alleen had ik die niet ter beschikking voor deze test.

Bovenstaande foto’s met de GFX 50R en 63mm f2.8

En waarschijnlijk mede daardoor is uit mijn testen gebleken dat je nog betere resultaten bekomt met de X-T1 en de 56mm f1.2 lens.

Er is wel veel te zeggen voor de middenformaat oplossing en als je voor dat bedrag een camera koopt dan ben je waarschijnlijk toch al professioneel bezig en kun je deze kost inbrengen en afschrijven. Dan kan die 110mm f2 lens er ook nog wel vanaf.

Ook heeft die camera een aantal beperkingen (denk aan enkel contrast AF en trage verwerking beelden) die maken dat dit vooral een toestel is voor landschapsfotografie, portretten en studio’s. Eigenlijk alles zonder snel bewegende onderwerpen.

Meer over die GFX camera in deze post.